Home Gündem Türk’ün asil kızı Ganira Paşayeva’yı dün gözyaşı ile andık

Türk’ün asil kızı Ganira Paşayeva’yı dün gözyaşı ile andık

Dün gerçekleşen Amsterdam Avrasya Buluşmalarında Türk Dünyası’nın asil kızı, benim de kendisini Ankara’da tanıma şansı bulduğum Ganira PAŞAYEVA’nın şanlı hikayesi gönüllerde yer buldu.

Organizasyonu yapan Avrasya Sivil Toplum Forumu, 1990’lı yıllarda Hollanda Türkevi Derneği’nin Türk Dünyası’na yönelik projelerinden doğarak bugünlere ulaştı. Uygur, Kırgız, Özbek, Nogay, Türkmen, Kazak, Bosna, Batı Trakya ve Azerbaycan sivil toplum kuruluşları, forumun bugüne kadar gerçekleştirdiği etkinliklere renk kattı.

Program, Hollanda’daki Türkiye Cumhuriyeti (Büyükelçi, Başkonsolosları) yetkililerin ilgi sıralamasına maalesef girmedi. Vaktin darlığı nedeniyle katılamayan T. C. yetkililere buradan seslenerek, bu önemli buluşmaların desteklenmesi gerektiğini hatırlatmak bir Türk düşünürü, yazarı olarak dikkat çekmeyi kendime bir vazife olarak sayıyorum.

Ayrıca, Azerbaycan Lahey Büyükelçiliği’nin değerli temsilcileri Vusal Ibrahimov ve Nurlan Aliyev’in katılımı, programa ayrı bir anlam katarak takdir topladı. Türk dünyasının bir araya geldiği bu etkinlik, insan hakları, demokrasi ve sivil toplum konularında farkındalık yaratmaya devam ediyor. Türkler var oldukça edecektir.

Yazımı bu bölümünü rahmetli kızımız güzel kızımız, bacımız Ganira PAŞAYEVA’nın TÜRKİYEM şiiri ile noktalıyorum.

TÜRKİYE’M!

Seni niçin bu kadar sevdiğimi soruyorlar, Uzak diyarlardan gelen kızına: – Bu sevginin kaynağı ne? – Neden? – Kimsin sen? – Sen nere, bu topraklar nere? “Aşkın sebebi sorulmaz”, Diyorum yüz bin kere… Çünkü ruhum yüzyıllar önce Gönül vermiş bir türküye “Sen benimsin, ben de senin”, 
Türkiye!
Ahlat’ta mezar taşları tanırlar beni… Malazgirt’e Alparslan’la geldim ben, Vatan kılmak için bu güzel yurdu, Her fetihte yeniden Dirildim ve öldüm ben…
Hani ferman buyurmuştu Karamanoğlu Mehmet Bey: “ Şimden geri kimse, Türk dilinden özge söz söylemeye!” Bu kutlu fermanı ilk duyan benim! Divanda dergâhta, çarşı-pazarda Sevinç ile yayan benim!

Ertuğrul Gazi’nin yol yoldaşıyım Birlikte fetheyledik, bu yurt yerini… Osman Gazi’yle diz çöküp huzuruna, Dinledik Şeyh Edebali’nin öğütlerini… Orhan Beyle birlikte yürüdüm Diyar-ı Rum’a, Kılıç yoldaşımdır Hüdavendigar! Sorsalar, elbette anlatacaktır, Bursa’da, ulu cami avlusundaki çınar…
Karadan gemiler indirdim, Sultan Fatih’le Değilmi ki, cihan, cihangire dar? Bayrağı dikti Ulubatlı Hasan, biz yürüdük ardından… Sorsanız, hisarlarda taşlar anlatır size: İstanbul’un surlarında kanım var!
Sevinçlerim kadar acılar da yaşadım, Vatan bildiğim bu topraklarda… Bazen yüzümüze gülmedi devir, Tersine de döndü, feleğin çarkı, Kıyasıya vuruşurken, iki cihangir… Bir tarafta Emir Timur, Bir tarafta Yıldırım… O günden beri öksüz Kerkük, O günden beri yetim Kırım! Kaç kez kan ile doldu, Kardeş kavgasını durdursun diye Tanrı’ya açılan elim… Ama sığamadılar bu yeryüzüne Şah İsmail ve Sultan Selim… Kardeşin kardeşle vuruştuğu gün; “Durun! Türk’e Türk’ten özge yanan bulunmaz! Kardeş kavgasında kazanan olmaz!” Diye feryadı arşa dayanan bendim… Çubuk Ovasına akan kanlar da, Çaldıran’a düşen canlar da benim…
Üç yüz yılda döndüm, Viyana önlerinden. Vuruştum boğazda yedi düvele karşı… “Çanakkale içinde vurdular beni”, Bir gonca gül iken derdiler beni… Şimdi Gelibolu’da, “Bir ölür, bin doğarız!” diye seslenen, İsimsiz şehidin baş taşı benim… Oğulsuz anaların, dul gelinlerin Gözyaşı benim…
Sarıkamış’ta bedeni donan, Yemen’de susuzluktan ciğeri yanan Ve bir cepheden bir cepheye savrulan Ölmez Türk benim! İstiklal savaşına koştuk, sonradan, Atatürk’ün yanındaydım her zaman! Küllerinden yeniden doğan bir milletin Evladıyım ben…
Vatanın ufkunu sarınca melal Akif’in dizesiyle, dirildim yeni baştan Haykırdım bütün dünyaya: “Hakkıdır Hakka tapan milletimin İstiklal!”
Türkiye’m! Ben senden hiç gitmedim ki! Ezelden ebede seninleyim ben. Uğrunda öldüğün Vatan, terk edilir mi? Ölesiye sevdiğin Vatandan gidilir mi?
Seni nasıl sevdim, bir bilebilsen… Güneşe vurgun ayçiçekleri, Denize âşık martılar gibi… Ben seni, Kıyıya sevdalı dalgalar Yağmura hasret sahralar gibi sevdim. Bağlanıp kaldı ruhum bir tek sözüne, Sahibinden ayrılmayan bir gölge gibi Yıllar yılı yüz sürdüm ayak izine!
Ben seni nasıl bekledim, bir bilebilsen… Üstadın dediği gibi: “Hastanın sabahı, mezarın ölüyü, Şeytan’ın günahı beklediği kadar”… Ve ben, bendeki seni bekledim her an! Kimsesiz evin, hiç gelmeyecek sahibini beklediği gibi… Ben seni ölümüne sevdim, Türkiye! Dudakta kalan son nağme, Gözde donan son damla Ve bir “Ah!” kadar!
Nasıl özledim seni, bir bilebilsen Bebeğin anne sütünü, Annenin evlat kokusunu Üşüyen ellerin sıcacık bir ocağı Özlediği kadar… İçimde kanatlanan ve büyüdükçe büyüyen Bir özlemim var…
Ben ki aşığım senin, baharına, yazına… Seni niçin bu kadar sevdiğini soruyorlar, Uzak diyarlardan gelen kızına: Oysa “Aşkın sebebi sorulmaz”, Aşk sebepsiz sevdadır” Diyor, Bizim Yunus!
Sorulmasın bana artık bu soru, Çünkü sen Türkiye’msin! Vatansın! Vatan! Bense çılgın bir Türk’üm, Gökalp’in ruhunu yüreğinde taşıyan Ve Vatanı Turan olan…
Canım Türkiye’m! Sen bensin, Ayağına taş değse, benim ciğerim yanar. Sen gönlümde umutsun, kalbimde ince sızı, “Sevemez kimse seni benim sevdiğim kadar!”